psalm pierwszy

Razu jednego dostałam zeszyt. Tak bez okazji, z piękną okładką o klimacie świąt Sukkot. I co w takim zeszycie pisać? Na nic się on nie nadawał, jeno na dziennik albo poezję. Myśl o dzienniku nie wytrzymała nawet krótkiej próby czasu (pisanie jest zbyt wielkim wysiłkiem, żeby się codziennie poddawać takim katuszom), ale poezja... 

I tak po latach przerwy wróciłam do pisania. Wiersze te rodzą się długo i długo dojrzewają do spisania, a potem jeszcze następne długo czekają na umieszczenie w zeszycie - wszystko po to, żeby znalazły się tam dopiero, jak już naprawdę dojrzeją...

Psalm tułaczy 

Błogosławiony człowiek 

którego Bóg utkał dla siebie 

jest on jak namiot w ręku koczownika 

nie obawia się wiatru południa 

skoro przyległ posłusznie do ziemi 

wytrwale napina swe włókna 

by Pan jego mógł spocząć w nim bezpiecznie 

rosę poranną skwapliwie wysuszy 

ażeby tylko, skoro przyjdzie świt nowy 

stać się tobołkiem Jego wielbłąda 

co innego idący za własnym podmuchem 

błąkają się po wydmach i skałach bezludnych 

poddani wiatrom - szaleńcom pustynnym 

zwiotczały ich włókna bezpańskie 

nasiąkły krwią i zgnilizną 

wlokąc się w zębach szakali