ABC czyli Atlas Bakcyli Chrześcijańskich: G jak gadulstwo

Za dużo.

Za szybko.

Za płytko.

Inflacja słowa dosięga:

- teologii, bo każdy za wszelką cenę chce powiedzieć coś od siebie. Oczywiście musi to być coś, co przynajmniej wygląda na nowe, odkrywcze, a najlepiej szokujące. Nie sposób nie odnieść wrażenia, że motorem napędzającym jest tu swoisty wyścig rewolucjonistów.

- liturgii, bo kiedy słabnie poczucie realnej Obecności i nie ogarnia nas już misterium tremendum et fascinosum (tajemnica przerażająca i fascynująca), wtedy naszym słowom przypisujemy moc magiczną i usiłujemy zaklinać rzeczywistość. Mnożymy słowa i gesty coraz bardziej pospolite, wprowadzając się w trans, zamiast dać się unieść ciszy Transcendencji, z której w bólu rodzą się pojedyncze pokorne słowa uwielbienia.

- duchowości, ponieważ nagminnie - być może pod przemożnym wpływem ekshibicjonizmu kulturowego - nie dajemy szans naszym doświadczeniom duchowym na dojrzenie pod osłoną sekretu. Wszelkie odwroty, przewroty, widzenia, słyszenia, zamiast być poddane próbie i rozeznawaniu, są natychmiast rozgłaszane na dachach internetu. Tymczasem kto sieje sensację, ten zbiera najpierw lajki, a potem zamęt.

- moralności, ponieważ przestaliśmy traktować poważnie Słowo Boże, odkąd przemieliliśmy je przez maszynkę kontekstu historyczno-kluturowego i niekończącej się reinterpretacji. Nie trzeba było długo czekać, abyśmy do swoich własnych słów podchodzili z jeszcze większą frywolnością. Wszystko można odwołać, zreinterpretować, ułożyć na historycznej półce, zmienić w słowie to okładkę, to treść. Prawda chwili, mądrość etapu. 

- eschatologii, kiedy naiwnie oczekujemy, że nasze gadulstwo jest w stanie przegadać niezmienność wieczności i butna pewność siebie, że kiedy dostatecznie często i głośno wykrzyczymy w Niebo naszą szczegółową wersję Sądu Ostatecznego - sam Pan Bóg w końcu nam przytaknie i będzie tak, jak sobie naopowiadaliśmy.

Ale w zawrotnym tempie pączkujące, coraz pustsze słowa, nie są w stanie nakarmić ani ciała, ani serca ani ducha. W wielkim sekrecie anorektyczne wieczne nasze istnienie tęsknie wygląda za Słowem, które przetrwa budzący grozę i pragnienie Dzień jak piec ognisty.

Tląca się ta tęsknota - dzięki Bogu - wielu, w tym i mnie, prowadzi do zamilczenia i bezsłownej pokory wobec misterium Bożego Słowa, które staje się Ciałem. Tam dana nam jest szansa nauczyć się mówić od nowa.

Komboskion jak nić Ariadny

 Ze srebrzystych wschodniosłowiańskich głosów białoruskich mniszek oraz ikon, które są u mnie w celi uprzędłam dziś naprędce godzinę oczyszczenia dla duszy. Może komuś także będzie pomocą w modlitwie.

Spośród wielu pięknych opracowań Modlitwy Jezusowej, śpiew mniszek z monastyru św. Elżbiety w Mińsku ma szczególne miejsce w moich własnych "Opowieściach pielgrzyma". 

Ta sama siostra, dzięki której poznałam Modlitwę Jezusową, pożyczyła wtedy mi nagranie tej modlitwy (końcówka lat dziewięćdziesiątych, epoka dźwięku łupanego, kaseta magnetofonowa, w razie potrzeby przewijana olówkiem...) wydane przez te właśnie mniszki. 

Tak jak dziecko uczy się mówić, tak ja nasączałam moją duszę Modlitwą Jezusową śpiewając ją razem z nimi. I tak zostało do dziś, że w duchu mówię ją po polsku, a kiedy odmawiam lub śpiewam na głos - po rosyjsku.

Pierwszy raz opowiadałam tutaj o Modlitwie Jezusowej w 2009 roku, wtedy z jedenasto- może dwunastoletnim stażem uchwycenia się czotek (komboskionu) jak nici Ariadny w coraz bardziej skomplikowanym labiryncie życia.

Dziś, po następnych przeszło jedenastu latach, do tamtych wyznań mogę dodać, że wołanie tej modlitwy jeszcze głębiej wrosło w najtajniejsze zakamarki mojego serca. Po drodze było liną ratunkową wśród różnych zewnętrznych i wewnętrznych burz, (nad)naturalnym wprowadzeniem w mistykę Boskiej Liturgii, którą mogłam się cieszyć w Winogradowie, wspólnym językiem z Ojcami Pustyni w szczęśliwym okresie mojego życia pustelniczego i monastycznego na Węgrzech, niezawodną bronią w starciach duchowych... 

Teraz zaś jest oknem, które otwieram na oścież, aby w aktywność, zamieszanie i gęstniejący wokół nas i w nas mrok wpuścić ożywcze tchnienie wieczności i niezwyciężony promień Miłosierdzia Bożego. 

Moje "Opowieści pielgrzyma" ciągle trwają, kolejne rozdziały wiją się nieprzewidywalnie jak labirynt, ale biegnie przez nie do celu - pewnie i niezawodnie - jedna nić, jedno zdanie: 

"Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną grzeszną".

chwila szczerości konsekrowanej

Kryzys życia konsekrowanego (w pojedynkę i zbiorowo) zaczyna się zawsze wtedy (a mówię to także z własnego doświadczenia), kiedy ofiarę ze swojego poświęconego Bogu życia składamy zwróceni w stronę ludzi.

Wszystko wraca na właściwe sobie miejsce, kiedy nasza ofiara dokonuje się w stronę Pana, a On sam - wedle swojego upodobania - rodziela jej owoce dla zbawienia ludzi.

Tak jak w liturgii. Po prostu. (Z)wróćmy się ku Panu.